Karty Lunch Pass

Pracodawcy coraz częściej finansują zakup posiłków dla pracowników, pomimo braku takiego obowiązku. Niewątpliwie jest to korzyść dla pracownika, a to najczęściej wiąże się z obciążeniami podatkowymi i składkowymi.

Optymalizacja kosztów firmy, motywacja zespołu, prosta logistyka, nowoczesna i wygodna w użytkowaniu, atrakcyjne promocje. Można zapytać czemu służy ta „wyliczanka”. A odpowiedzią jest Karta Lunch Pass. Tu zaznaczę, że to „wyliczanka” jest zaczerpnięta z Internetu i odnosi się do karty przedpłaconej którą można płacić za posiłki. Ten artykuł nie odnosi się jednak do zalet czy też wad takiej karty, a jedynie do skutków podatkowych i składkowych jakie wiążą się z wydaniem takiej karty.

Nieodpłatne świadczenie

Otrzymanie od pracodawcy posiłków pomimo braku takiego obowiązku, może stanowić nieodpłatne świadczenie. Jak wynika z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 1426), przychodami (z pewnymi zastrzeżeniami) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Ustawodawca nie wskazał definicji nieodpłatnych świadczeń, jednak w art. 11 ust. 2a wskazał w jaki sposób ustalać ich wartość. Zanim jednak zaczniemy ustalać wartość nieodpłatnego świadczenia, musimy ustalić czy mamy z nim do czynienia. Skoro ustawodawca nie wskazał definicji legalnej nieodpłatnego świadczenia, musimy posłużyć się innym źródłem.

W tym miejscu możemy sięgnąć do Interpretacji Indywidualnej wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 listopada 2018 r. 0112-KDIL3-1.4011.356.2018.2.AGR w której czytamy:

„Wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).”

Interesujące w tej kwestii będzie również uzasadnienie do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 „[…]zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

1. po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
2. po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
3. po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów.

Ugruntowało się podejście, że zasady te mają zastosowanie nie tylko do pracowników, ale również zleceniobiorców.  Takie podejście znalazło się między innymi w cytowanej powyżej interpretacji indywidualnej 0112-KDIL3-1.4011.356.2018.2.AGR

„Powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i przywołane ustalenia pozostają aktualne również do sytuacji osób zatrudnionych na podstawie umowy zlecenia.”

Aby ocenić, czy sfinansowanie posiłków z użyciem karty Lunch Pass będzie stanowiło nieodpłatne świadczenie, należy przeanalizować tezy z uzasadnienia do wyroku TK.

Pierwsza teza wskazuje na dobrowolność w korzystaniu z danego świadczenia. Trudno byłoby zakładać, że pracodawca przymusza pracownika czy zleceniobiorcę do korzystania z karty przedpłaconej. W mojej ocenie należy założyć, że jest to korzystanie dobrowolne. Bogactwo życia gospodarczego i społecznego nakazuje jednak i w tym przypadku ostrożność i dokładną analizę danego stanu faktycznego.

Analizując spełnienie drugiego warunku zakładamy na wstępie, że pracownicy w ciągu dnia pracy spożywają posiłki, które musieliby sfinansować z własnych środków. Nie ma tu wątpliwości, że sfinansowanie posiłku przez pracodawcę spowoduje uniknięcie wydatków.

Trzecim warunkiem jest możliwość przypisania wymiernej korzyści do danego pracownika czy zleceniobiorcy. O ile w przypadku imprez integracyjnych jest to niemalże niemożliwe, a co najmniej trudne, to w przypadku karty przedpłaconej nie powinno być żadnych wątpliwości. Karta taka jest przypisana do konkretnej osoby i znana jest wartość zgromadzonych na niej środków.

Podsumowując powyższe, w przypadku kart przedpłaconych na zakup posiłków dla pracowników i zleceniobiorców, w przypadku gdy nie są one wymagane przepisami, będziemy mieli do czynienia z przychodem z nieodpłatnych świadczeń.

Koszty podatkowe

Możliwość zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów została określona w art. 15 oraz 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2020 poz. 1406) oraz analogicznie w art. 22 oraz art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 poz. 1426). Zgodnie z główną zasadą kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy PIT oraz art. 16 w przypadku ustawy CIT. Przyjęło się założenie, że aby wydatek mógł stanowić koszt podatkowy powinien spełniać następujące warunki:

1. został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy CIT lub art. 23 ustawy PIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Na wskazane powyżej warunki powoływano się wielokrotnie w licznych interpretacjach indywidualnych, m.in. w interpretacji indywidualnej z dnia 22 lutego 2019 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB1-1.4010.474.2018.2.ŚS., interpretacji indywidualnej z dnia 21 stycznia 2021 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 0115-KDIT3.4011.705.2020.1.KR, interpretacji indywidualnej z dnia 30 czerwca 2020 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB1-3.4010.158.2020.5.PC, interpretacji indywidualnej z dnia 6 maja 2016 r. IPPB5/4510-105/16-4/BC, Interpretacji Indywidualnej z 23 maja 2018 r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Administracji Skarbowej 111-KDIB1-1.4010.136.2018.2.NL

Wydatki na posiłki dla pracowników do których pracodawca nie był zobowiązany, nie znalazły się w katalogu włączeń określonego w art. 23 ustawy PIT oraz art. 16 w przypadku ustawy CIT. Warto jednak zwrócić uwagę, że wydatki na działalność socjalną są wyłączone z kosztów podatkowych.

Sprawą kart przedpłaconych Lunch Pass zajmował się Dyrektor Krajowej Administracji Skarbowej w Interpretacji Indywidulanej 111-KDIB1-1.4010.136.2018.2.NL

„Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, rozważa wprowadzenie na podstawie wewnętrznego regulaminu programu motywacyjnego polegającego na dofinansowaniu swoim pracownikom posiłków. Wnioskodawca nie jest jednak zobowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w szczególnie uciążliwych warunkach nieodpłatnie, odpowiednich posiłków i napojów. W ramach programu motywacyjnego pracownicy Wnioskodawcy otrzymywaliby karty przedpłacone (Karty Lunch Pass) uprawniające do zakupu tylko i wyłącznie posiłków w formie usług gastronomicznych. Karta przedpłacona (Karta Lunch Pass) to swoisty rodzaj karty płatniczej. Wydawana jest bez konieczności posiadania rachunku osobistego w banku, nie jest też przyznawany jej użytkownikowi kredyt. Rolą karty jest zapewnienie użytkownikowi karty (np. pracownikom) środków pieniężnych, bez konieczności wydawania (posiadających formę materialną) znaków pieniężnych (np. banknotów) lub znaków legitymacyjnych. Wnioskodawca będzie wskazywał z góry, miesięcznie na składanym firmie S. zamówieniu na liczbę kart przedpłaconych (Kart Lunch Pass) przypisanych do pracowników. Każda karta przedpłacona (Karta Lunch Pas) będzie posiadała przypisany jej numer. W związku z tym Wnioskodawca będzie obciążany następującymi rodzajami opłat przez firmę S. tj.:

* opłata za kartę przedpłaconą (Kartę Lunch Pass), która jest opłatą jednorazową ponoszoną na podstawie faktury VAT;

* opłata manipulacyjna za dostarczenie karty przedpłaconej (Karty Lunch Pass), która jest opłatą jednorazową ponoszoną na podstawie faktury VAT;

* opłata za zasilenie karty przedpłaconej (Karty Lunch Pass), która jest opłatą miesięczną ponoszoną na podstawie noty obciążeniowej;

* opłata prowizyjna w związku z zasileniem karty przedpłaconej, która jest opłatą miesięczną ponoszoną na podstawie faktury VAT.

Korzystając z kart przedpłaconych (Kart Lunch Pass) pracownicy będą mogli dokonywać wyboru samodzielnie, zgodnie z indywidualnymi potrzebami i preferencjami, co z pewnością spotkałoby się z dużą aprobatą i zadowoleniem. Pracownik, który otrzyma kartę przedpłaconą (Kartę Lunch Pass) będzie zobowiązany do przestrzegania regulaminu dotyczącego korzystania z takich kart u Wnioskodawcy. Zgodnie z regulaminem kartą przedpłaconą:

* nie można nabywać usług innych niż usługi gastronomiczne;

* nie można nabywać produktów nie będących posiłkami (w szczególności artykułów chemicznych, artykułów odzieżowych, alkoholi, wyrobów tytoniowych, paliw). Karta przedpłacona (Karta Lunch Pass) nie będzie podlegać wymianie na gotówkę oraz za jej pośrednictwem nie można będzie dokonywać wypłat z bankomatów. W sytuacji, gdy wartość posiłku jest wyższa niż wartość karty przedpłaconej okaziciel karty przedpłaconej zobowiązany byłby do dopłacenia różnicy gotówką lub inną kartą płatniczą (wedle swojego wyboru). Punkt akceptujący kartę przedpłaconą będzie miał prawo nie przyjąć takiej karty w sytuacji, gdy jest ona uszkodzona lub nie podpisana przez jej użytkownika. Każda karta przedpłacona będzie posiadać termin ważności, po upływie którego nie będzie można wykorzystać zgromadzonych na niej środków.

Celem nabywania przez Wnioskodawcę kart przedpłaconych (Kart Lunch Pass) jest realizacja w jak największym stopniu polityki Wnioskodawcy zakładającej zapewnienie jak najlepszej efektywności wykonywanej pracy przez pracowników przy równoczesnym zmniejszeniu wpływów czynników zewnętrznych na organizację ich pracy. Przyznanie przez Wnioskodawcę na rzecz pracowników posiłków stanowi działanie dobrowolne, mające przyczynić się do zwiększenia jego przychodów w przyszłości. Finansowanie zakupu kart przedpłaconych (Kart Lunch Pass) byłoby realizowane ze środków obrotowych Wnioskodawcy, a tym samym nie odbywałoby się poprzez wykorzystanie środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych.

Mając zatem na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że wydatków będących przedmiotem zapytania nie należy rozpatrywać pod kątem art. 16 ust. 1 pkt 28 jako kosztów reprezentacji, ani też pod kątem art. 16 ust. 1 pkt 45 jako wydatków na działalność socjalną. Bowiem wydatki te nie są skierowane „na zewnątrz”, czyli do kontrahentów lub potencjalnych kontrahentów Spółki, lecz dotyczą pracowników. Ponadto jak wskazał Wnioskodawca wydatki te ponoszone są ze środków obrotowych Spółki, a więc ich wydatkowanie nie odbywa się poprzez wykorzystanie środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Zatem zasadność poniesionych wydatków z ww. tytułu należy rozpatrywać pod kątem spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z przedstawionym opisem zdarzenia przyszłego, zakup przedmiotowych kart ma na celu zapewnienie jak najlepszej efektywności wykonywanej pracy przez pracowników przy równoczesnym zmniejszeniu wpływów czynników zewnętrznych na organizację ich pracy. Wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę z ww. tytułu są przejawem i wyrazem starań Wnioskodawcy o stan zdrowia, kondycji fizycznej i samopoczucia jego pracowników, co w dalszej perspektywie może przyczyniać się do poprawy atmosfery pracy i w konsekwencji do zwiększania wydajności pracy z przełożeniem na uzyskiwane przychody.

Zatem w świetle powyższego uznać należy, że wydatki poniesione na kartę przedpłaconą, opłatę manipulacyjną za dostarczenie karty przedpłaconej, opłatę za zasilenie karty przedpłaconej oraz opłatę prowizyjną w związku z zasileniem karty przedpłaconej, stanowią koszty uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Jednocześnie należy wskazać, iż wykazanie związku poniesionych kosztów z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz okoliczności, że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów (zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów), obciąża Wnioskodawcę.”
111-KDIB1-1.4010.136.2018.2.NL

Wydatki na wyżywienie zleceniobiorców również można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, jeśli konieczność ich ponoszenia wynika z prawidłowo zawartych umów cywilnoprawnych. W kontekście tego typu kosztów wypowiedział się Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji Indywidualnej z 2 października 2019 r., nr 0114-KDIP2-2.4010.399.2019.4.SJ. W tym miejscu podkreślenia wymaga fakt, że to na podatniku spoczywa obowiązek udowodnienia, że wydatki na posiłki dla zleceniobiorców wykazują związek z przychodami podatnika.

Prawo do odliczenia VAT

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 86 z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług  (Dz.U. z 2020 r. poz. 106 ) w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z uwzględnieniem ustawowych włączeń.

W art. 88 ust. 1 pkt 4 wyłączono możliwość odliczenia podatku VAT naliczonego w przypadku nabycia usług gastronomicznych z uwzględnieniem ustawowych włączeń. Natomiast w przypadku usług cateringowych, takiego wyłączenia nie ma, a zatem należy zastosować zasadę ogólną. Organy podatkowe nie uznają jednak wydatków na nabycie posiłków dla pracowników, jako wydatków związanych z działalnością opodatkowaną, przypisując im charakter osobisty. Przykładowo w Interpretacji Indywidualnej z  28.02.2019r. wydanej przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej 0112-KDIL2-3.4012.656.2018.2.WB czytamy:

„W konsekwencji, biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawcy od wydatków związanych z zakupem artykułów spożywczych wymienionych we wniosku w grupach 1-4, które są wystawiane w ogólnodostępnych kuchniach firmowych i spożywane są przez pracowników w ramach „spotkań konsumpcyjnych”, tj. w przerwie od pracy, Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego z tytułu nabycia ww. artykułów spożywczych. W takiej sytuacji wydatki, które poniesie Wnioskodawca w związku z zakupem ww. artykułów spożywczych nie są związane ze sprzedażą opodatkowaną podatkiem od towarów i usług w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, gdyż jak wskazano powyżej służą one do zaspokojenia potrzeb prywatnych pracowników Spółki.”

Interpretacja dotyczyła zakupu gotowych posiłków, jak również słodyczy, napoi, bakalii oraz owoców. W przypadku zakupu Karty Lunch Pass, zasilenie karty przedpłaconej udokumentowane jest notą obciążeniową, a podatek VAT naliczany jest w momencie jej realizacji przez sprzedającego posiłek. Zatem w tym zakresie podatnik nie ma prawa do odliczenia VAT ze względu na to, że transakcja nie podlega podatkowi VAT.

Natomiast wydanie i korzystanie z karty może wiązać się z dodatkowymi opłatami takimi jak:

1. opłata za kartę przedpłaconą która jest opłatą jednorazową ponoszoną na podstawie faktury VAT;
2. opłata manipulacyjna za dostarczenie karty przedpłaconej, która jest opłatą jednorazową ponoszoną na podstawie faktury VAT;
3. opłata prowizyjna w związku z zasileniem karty przedpłaconej, która jest opłatą miesięczną ponoszoną na podstawie faktury VAT.

W interpretacji indywidualnej z 17 marca 2009 r., ILPP1/443-22/09-4/AI, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wskazał, że wydatki w postaci opłaty manipulacyjnej czy też prowizji od wydania bonów nie są związane z czynnościami opodatkowanymi a w związku z tym brak jest prawa do odliczenia podatku naliczonego. W interpretacji Dyrektor IS wyjaśnił:

„Mając na uwadze powołane przepisy oraz stan faktyczny sprawy stwierdzić należy, iż brak jest związku nabywanych usług z czynnościami opodatkowanymi. Poniesione przez Wnioskodawcę wydatki – prowizja i opłata manipulacyjna – związane są bowiem z czynnością (przekazanie bonów na rzecz pracowników), która nie stanowi ani dostawy towarów ani nie jest świadczeniem usług. Bony dla pracowników stanowią jedynie znak legitymacyjny, którym można zapłacić za nabywane towary. W związku z powyższym Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego z faktury dokumentującej naliczoną prowizję oraz opłatę manipulacyjną, ponieważ nie jest spełniony podstawowy warunek zawarty w art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.”

VAT należny

Zgodnie z przepisami art. 7 ust. 2 ustawy VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie nieodpłatnie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa, w szczególności:

1) przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

2) wszelkie inne darowizny

– jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych.

W przypadku karty przedpłaconej, przy jej nabyciu podatnikowi nie przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego. Transakcja nie jest udokumentowana fakturą VAT a notą obciążeniową. W związku z tym, przekazanie karty nie będzie wiązało się z obowiązkiem naliczenia podatku należnego.

Składki ZUS

Zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe zawarte są m.in. w ustawie z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 266 dalej USUS). Zgodnie z jej zapisami podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

„Za przychody ze stosunku pracy uważa się: wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych” WPI/200000/43/274/2020 – Pismo wydane przez: Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych

Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. z 2017 r. poz. 1949), w  § 2 ust. 1 pkt 11 wskazuje, że podstawy wymiaru składek nie stanowi wartość finansowanych przez pracodawcę posiłków udostępnianych pracownikom do spożycia bez prawa do ekwiwalentu z tego tytułu – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 190 zł.

Jak wskazano w Interpretacji indywidualnej z dnia 28 maja 2020 r. wydanej przez Centralę Zakładu Ubezpieczeń Społecznych WPI/200000/43/274/2020

„Skorzystanie z powołanego wyżej zwolnienia wymaga zatem spełnienia łącznie trzach [przypis: pisownia oryginalna] warunków: (i) dofinansowania przez pracodawcę posiłków dla pracowników, (ii) brak możliwości otrzymania ekwiwalentu z tego tytułu oraz (iii) zachowania limitu 190 zł miesięcznie. […] wartość takich bonów, talonów, kart żywieniowych (w opisanym przypadku Kart LunchPass) może korzystać z wyłączenia z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe jedynie wtedy, gdy są one realizowane co do zasady w placówkach gastronomiczno-restauracyjnych, barach, punktach gastronomicznych, stołówkach. Nie podlegają natomiast wyłączeniu z podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe bony żywieniowe realizowane w sieciach/punktach handlowych, uprawniające do zakupu produktów spożywczych w ogólności, z uwagi na fakt, iż zgodnie z ww. rozporządzeniem posiłki mają być gotowe do spożycia.” Pismo wydane przez Centralę Zakładu Ubezpieczeń Społecznych WPI/200000/43/274/2020 

Należy zatem przyznać, że jeśli spełnione zostaną warunki:

1. dofinansowanie przez pracodawcę posiłków dla pracowników,
2. brak możliwości otrzymania ekwiwalentu z tego tytułu,
3. zachowanie limitu 190 zł miesięcznie,

oraz dodatkowego warunku który choć w interpretacjach nie jest wymieniany enumeratywnie, to jednak pojawia się w nich i mówi o tym, że posiłki mają być gotowe do spożycia, możliwe będzie skorzystanie ze zwolnienia o którym mowa w  § 2 ust. 1 pkt 11 rozporządzenia. Takie stanowisko potwierdzają również:

1. Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w interpretacji indywidualnej z dnia 21 czerwca 2016 r. DI/100000/43/543/2016;
2. Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w interpretacji indywidualnej z dnia 27 marca 2015 r. DI/100000/43/333/2015;
3. Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w interpretacji indywidualnej z dnia 2 czerwca 2016 r. DI/100000/43/494/2016;
4. Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w interpretacji indywidualnej z dnia 28 lipca 2016 r. DI/100000/43/747/2016;
5. Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w interpretacji indywidualnej z dnia 21 lipca 2016 r. DI/100000/43/641/2016;
6. Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w interpretacji indywidualnej z dnia 7 listopada 2016 r. DI/100000/43/1032/2016;
7. Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w interpretacji indywidualnej z dnia 26 września 2016 r. DI/100000/43/905/2016;
8. Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w interpretacji indywidualnej z dnia 14 lipca 2016 r. DI/100000/43/703/2016;
9. Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w interpretacji indywidualnej z dnia 29 lipca 2016 r. DI/100000/43/734/2016;
10. Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w interpretacji indywidualnej z dnia 24 stycznia 2014 r. DI/100000/451/1731/2013;
11. Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w interpretacji indywidualnej z dnia 28 maja 2018 r. DI/100000/43/425/2018;
12. Centrala Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w interpretacji indywidualnej z dnia 17 lipca 2014 r. WPI/200000/451/837/2014.

Wyszukiwarka interpretacji dostępna jest na stronie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

W przypadku zleceniobiorców należy wskazać § 5. ust. 2 pkt 2 rozporządzenia, które wskazuje na fakt, że przepisy § 2-4 stosuje się odpowiednio przy ustalaniu podstawy wymiaru składek osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.

Autor: Grzegorz Kusyk
Ekspert ds. rachunkowości podatkowej
e-mail: g.kusyk[at]exorgroup.pl
tel: 508 750 614