W czasach epidemii, kiedy kina i teatry są zamknięte a oferta nadawców TV dla wielu jest niewystarczająca, serwisy oferujące VoD cieszą się zwiększoną popularnością. Czemu by ich nie opodatkować?
28 kwietnia do sejmu wpłynął rządowy projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (druk 344 i 344-A), który dwa dni później został uchwalony i oczekuje na dalszy bieg legislacyjny (dalej projekt tarczy 3.0). Nie jest to dla nikogo zaskoczenie, bo o tym, że pojawi się tarcza antykryzysowa w wersji 3.0 mówiło się już od jakiegoś czasu. Zaskoczeniem było jednak medialne doniesienia o wprowadzeniu do projektu ustawy zapisów nakładających nowy podatek, a dokładniej wpłaty (takim określeniem posługuje się ustawa, ponadto wpłata ta nie spełnia kryteriów podatku) na rzecz Instytutu. Chodzi to oczywiście o Polski Instytut Sztuki Filmowej (PISF) o którym mowa w art. 7 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o kinematografii. Na stronie PISF możemy przeczytać, że wpłata ta, to składka pobierana od nadawców VoD, która nie jest podatkiem cyfrowym.
Projekt tarczy 3.0 w art. 16 zmienia również ustawę o kinematografii w zakresie art. 19 między innymi poprzez rozszerzenie grupy podmiotów zobowiązanych do wpłaty 1,5% kwoty przychodu. Obecnie zgodnie z art. 19 ust. 7 wpłat takich dokonuje publiczny nadawca telewizyjny. Nie jest więc to nowa opłata, ale rozszerzony będzie jej zakres i przedmiot. Żeby zrozumieć zasadę działania tej wpłaty należy prześledzić treść tego zapisu.
Art. 19 ust. 7
Publiczny nadawca telewizyjny jest zobowiązany przeznaczyć na produkcję filmów nie mniej niż 1,5% rocznych wpływów z abonamentu za posiadanie odbiorników telewizyjnych. Z wykonania tego obowiązku nadawca przekazuje Dyrektorowi roczne sprawozdanie w terminie do końca pierwszego kwartału roku kalendarzowego. W przypadku gdy kwota, o której mowa w zdaniu pierwszym, nie zostanie w całości wydatkowana na produkcję filmów, nadawca przekazuje Instytutowi różnicę wynikającą z rozliczenia w terminie 1 miesiąca po upływie pierwszego kwartału roku kalendarzowego.
Z treści tego przepisu wynika, że publiczny nadawca telewizyjny przeznacza nie mniej niż 1,5% wpłat z abonamentu RTV na produkcję filmów, a niewydatkowaną kwotę na wskazany cel (z kwoty stanowiącej 1,5% przychodów) przekazuje Instytutowi. NIK przeprowadził kontrolę w tym zakresie i w opracowaniu nr ewid. 135/2015/P/14/026/KNO „Informacja o wynikach kontroli Finansowanie kinematografii przez Polski Instytut Sztuki Filmowej” możemy przeczytać:
W latach 2011-2013 PISF uzyskał przychody w łącznej wysokości 605.728,3 tys. zł, w tym: w 2011 r. – 186.319 tys. zł, 2012 r. – 217.431,5 tys. zł, 2013 r. – 201.977,8 tys. zł. W I półroczu 2014 r. uzyskano 69.301,1 tys. zł, przy planowanych przychodach rocznych w kwocie 143.875 tys. zł20.
Głównym źródłem przychodów Instytutu były wpłaty, o których mowa w art. 19 ustawy o kinematografii21, wynoszące w: 2011 r. – 128.826,9 tys. zł, 2012 r. – 130.900,4 tys. zł, 2013 r. – 120.571,3 tys. zł, I półroczu 2014 r. – 28.588,4 tys. zł.
W obowiązującym stanie prawnym Dyrektorowi Instytutu nie przysługuje prawo przeprowadzenia czynności sprawdzających bądź kontroli w przypadku wątpliwości, czy podmioty zobowiązane, wskazane w art. 19 ust. 1-7 ustawy o kinematografii, prawidłowo wywiązują się z obowiązku dokonywania wpłat na rzecz PISF.
Patrząc na powyższe dane publikowane przez NIK, nie mówimy o wielkich pieniądzach, zważywszy na porównanie tych kwot z wpływami z abonamentu. Według załącznika nr. 2 do Sprawozdania zarządu z wykorzystania przez Telewizję Polską S.A. wpływów z opłat abonamentowych na realizację misji publicznej w 2012 roku, wykonanie wpływów abonamentowych w 2012 roku wynosiło 253.886.000,00 zł co stanowiło 123,60% w porównaniu do roku 2011 i 114,60% w porównaniu do roku 2010. Projektowany ust. 6a ma jednak inną konstrukcję niż przepis ust. 7, gdyż cała kwota 1,5% przychodu z VoD, miałaby być przekazywana na rzecz PISF, bez możliwości rozliczenia kwoty wydatkowanej na własną produkcje filmową.
[projekt tarczy 3.0]
Art. 16.
2). w art. 19:
a) uchyla się ust. 6,
b) po ust. 6 dodaje się ust. 6a–6c w brzmieniu:
„6a. Podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie dokonuje wpłaty na rzecz Instytutu w wysokości 1,5% przychodu uzyskanego z tytułu opłat za dostęp do udostępnianych publicznie audiowizualnych usług medialnych na żądanie albo przychodu uzyskanego z tytułu emisji przekazów handlowych, jeżeli ten przychód w danym okresie rozliczeniowym jest wyższy.
6b. Podmiot dostarczający audiowizualną usługę medialną na żądanie posiadający siedzibę w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej dokonuje wpłaty, o której mowa w ust. 6a, ustalanej na podstawie przychodów uzyskiwanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Z wypowiedzi medialnych wyłania się cel wprowadzanych zmian, tj. przekazanie większych środków finansowych na rzecz polskiej kinematografii. Podobne rozwiązania wprowadzają inne kraje unijne.
Autor: Grzegorz Kusyk
Ekspert ds. rachunkowości podatkowej
e-mail: g.kusyk[at]exorgroup.pl
tel: 508 750 614
Zdjęcie główne: Photo by JESHOOTS.com from Pexels